Borobudur en Kraton in Yogyakarta

Gisteren weer een drukke dag. Helaas was Stephan die nacht ziek geworden. Misselijk en aan de diaree. Pillen erin en als een vaatdoek de bus in. Vanuit het hotel vertrokken naar de Borobudur. Onderweg zijn we langs een rubberplantage geweest die gesticht was door de Nederlanders. Dar het proces van het maken van rubber gezien. Als ik zo door blijf leren, dan wordt het nog wel eens wat met me. Best grappig hoe dat gaat. Boom insnijden (tusen half 4 in de ochtend en 10 uur vanwege de warmte), rubbersap opvangen, afkoelen in water en mierezuur om het in te dikken, dan onder de walsen om het op een dikte van 3 mm te krijgen, drogen en dan in balen van 113 kilo persen.

Daarna met een treintje vanaf het lokale station door de sawa heen. Gewildig wat je dan ziet. Mensen die midden in de modder staan om mest te maken of de modder als ondergrond voor hun huis te gebruiken. Zwart dat ze waren. Daarnaast veel werk op de sawa en allemaal maar zwaaien. Je voelt je net de koning. Iedereen lachen en vriendelijk.

Hoogtepunt was de Borobudur. Gelukkig kon Styephan mee de Borobudur op. Was wel en marathon, zoals hij zelf zei, maar hij wilde dat niet missen. Zo geweldig om dat te zien. Je staat met een mond vol tanden, gelukkig die van mezelf. Je bent daar veel te kort, maar het is erkelijk adembenemend. Zeker als je in het Nirwana komt, zo snel ben ik nog nooit in de hemel geweest, heb je en prachtig uitzicht. Nog even een boedha aan zijn handen aangeraakt. je mag dan een wens doen en die komt altijd uit. Vroeger waren de mensen kleiner en konden ze niet of zelden bij de hande van de boedha komen. Die zit in de bovenste stoepa's van de Borobudur. Maar die Hollanders me die lange handen, geen probleem.

Daarna naar het hotel. In plaats van het Grand Mercure naar het Phoenix hotel te Yogjakarta. Wat een pech, we kregen de luxe kamers in ee 5 sterren hotel. Het andere hotel was vol. Zoveel pracht een pral hebben we nog nooit gezien.

In e avond zijn we met en ander groepje wezen eten. Was wel even zoeken naar een gschikte eettent, maar uiteindelijk weer lekker gegeten. Koste weer een drol.

Vandaag vanuit het hotel naar een sigarenfabriek en een batikfabriek voor schilderijen en kleding. In de fabriek voor schilderijen heeft Wendy een schilderij van zijde gekocht. (vor haar verjaardag) mensen in de bus vragen zich nu af hoeveel keer ze per jaar jarig is, gezien de vele aankopen die madam al heeft gedaan. De gids roept steeds maar weer " papa betalen" Ach wat moet je met die vele miljoenen in je zak? (roepiahs dan wel te verstaan)

In demiddag naar het paleis van de sultan geweest. Paleis van Henkie Pankie in de volksmond. Hij heeft egstudeerd in Haarlem en Leiden en werd daar Henk genoemd. Geweldige rondleiding door een gids van 81. Pa is er nog knap bij. Sprak goed Nederlands en kon meer Nederlandse grapjes dan ik Indonesische. Paleis was simpel, maar wel mooi inwendig versierd met goudblad. Mooie ontvangstruimte voor hooggeplaaste mensen. Heb nog aangegeven dat ik ook hooggeplaatst ben met bijna 2 meter, maar dat argument hielp niet.  Het waterpaleis van de sultan is met de aardbeving van 3 jaar gelden dermate verwoest dat bezichtige niet meer nodig was. Wendy heeft nog wat inkopen gedaan, weer voor haar verjaardag, en kwam als een blij mens in de bus. Vanavond gan we naar een traditionele dansvoorstelling. Met eten. altijd goed. Koste een miljoentje met zijn vieren. Klinkt wel leuk.

Vind het jammer dat ik jullie geen foto's kunnen zien, maar na onze vakantie maak ik dat allemaal goed. Nog even geduld dus.